ასტრიდ ლინდგრენმა ათასობით წერილი მიიღო ახალგაზრდა მკითხველებისგან, რომლებიც მადლობას უხდიდნენ, უამბობდნენ, თუ როგორ ისიამოვნეს და აინტერესებდათ, რა შეემთხვათ სკორპასა და ჯონათანს ნანგილიმაში. პირველად და უკანასკნელად, ასტრიდმა დაწერა ერთი წერილი ყველა ბავშვისთვის, ვისაც კი აინტერესებდა რა მოხდა შემდეგ. წერილი გამოქვეყნდა გაზეთ Expressen-ში, 1974 წ.
Continue reading “როგორ გაგრძელდა ძმები ლომგულების ამბავი?”
“მჯერა, რომ ბავშვებს ნუგეში სჭირდებათ. ბავშვობაში მარწმუნებდნენ, როცა გარდავიცვლებოდი, სამოთხეში მოხვდებოდი და ეს არ იყო დიდად თავშესაქცევი ამბავი. თუ ყველა იქ ხვდებოდა მაშინ… ეს მიწაში წოლაზე და არარსებობაზე უკეთესი ვარიანტი იყო. დღესდღეობით, ბავშვებისთვის ეს აღარაა ნუგეში, არ სჯერათ ამ ამბის. ხოდა მეც დავფიქრდი, კიდევ ერთი ამბავი ხომ არ მომეთხრო მათთვის, რაც ცოტა ანუგეშებდა, გაათბობდა მათ, სანამ ისინი გარდაუვალ აღსასრულს ელოდნენ” – ასტრიდ ლინდგრენი. 1973წ. Continue reading ““ძმები ლომგულები” ასტრიდ ლინდგრენი”
70-იან წლებში ფოსტის სერვის ცენტრს, რომელიც მდებარეობდა დალაგატანისა და ოდენგატანის ქუჩების კვეთაზე, მეტად აქტიური მუშაობა ჰქონდა. ამის მიზეზი კი ერთი მოხუცი ქალბატონი გახლდათ, რომელიც ისე გამოიყურებოდა, როგორც სხვა მრავალი ბებია, რომელსაც შესაძლოა ქუჩაში შეხვდეთ, სკვერში, მაღაზიაში, ან ნებისმიერ სხვა ადგილას.
Continue reading “შენს წერილებს ლეიბის ქვეშ ვინახავ”
ერთხელ სტიგ ლარსონი და მისი ძველი კოლეგა საუბრობდნენ, თუ როგორი იქნებოდნენ საბავშვო ლიტერატურის გარკვეული პერსონაჟები რომ გაზრდილიყვნენ. სტიგ ლარსონს განსაკურთრებით მოეწონა გაზრდილი პეპი გრძელიწინდას იდეა. ლიზბეთ სალანდერის პერსონაჟის შექმნის ერთ-ერთი ინსპირაცია, სწორედ რომ ეს იყო. Continue reading “პეპი დრაკონის ტატუთი”
ფისოს ბლოგი 